Op weg naar huis knapte plots de alternatorriem van de oude Cabriolet, dus bevond ik mezelf de volgende dag aan de onthaalbalie van de lokale VW-garage voor een spoedherstelling. Gelukkig konden ze me direct helpen, en even later wachtte ik dan ook in de showroom op m’n wagen.

In de showroom stond een Passat CC 2.0 TDI, en gezien ik het gezanik met m’n huidige daily driver beu begin te worden ging ik even deze nieuwe speler op de middenklasser-markt met executive allures. Ik werd aangesproken door iemand van de zaakvoerders, en voordat ik het wist werd me een testrit aangeboden. Ik wist van de positieve testrit van tiPanda, en wou het eens met eigen ogen gaan aanzien…

De Passat CC mag dan wel een Passat heten, maar veel stijlkenmerken blijven aan de buitenkant niet meer over van het originele sedan- of Variant-model. De voor- en achterlichten hebben een uitgerokken voorkomen gekregen, en het koetswerk is ook vloeiender geworden. Het dak is enkele centimeters gezakt, en voornamelijk op de achterbank heeft de typische vorm van een sedan ruimte moeten maken voor een coupé-achtige afloop naar de kofferklep. Alle zijruiten zijn ‘frameless’, met enkel een kwartje dat niet kan inschuiven op de achterdeuren. Dit alles geeft de wagen een sportieve en exclusieve uitstraling.

Het getestte model is de 160 pk sterke 1.8TSI met Pack Air voor een elektrisch bediend glazen hefdak, Pack Business GPS en Pack Premium voor het Nappa leder en zetelverwarming. Standaard komt de wagen met parkeersensoren voor en achter, automatische airco, radio-cd met touchscreen, MP3-lezer en 6-cd-lader, lichtmetalen velgen van 17″ en nog wat speelgoed.

Allereerst moet ik me verexcuseren: Volkswagen is enkele jaren geleden van m’n radar verdwenen door zelf met een Audi te rijden en van de service van het VAG-dealernetwerk te kunnen ‘genieten’. Ik loop daarbij niet hoog op met VAG producten en heb buiten een testrit in een Bora nog nooit een voet gezet in een Volkswagen.

Daarom wist ik niet dat het interieur van de CC gewoon gekopieerd is uit de gewone Passat, en buiten de standaard sportzetels nu niet bepaald meer toevoegt. Voor iemand die dus ook de Passat niet kende – zoals ik – ziet het geheel er wel leuk en luxueus uit. De bestuurdersstoel gaat voldoende laag voor mijn 1m85, en het standaard leren stuur voelt prettig in de hand.

Wat ik ook niet wist, is dat VW ook al op de ‘elektronische sleutel’-bandwagon is gesprongen, waarbij je je afstandsbediening in een holte steekt om de auto te kunnen starten. In tegenstelling tot enkele andere merken met een aparte start/stop-knop, moet je bij de Passat CC de sleutel zo diep mogelijk duwen om de motor te starten als je rem- en koppelingspedaal ingeduwd houdt. De CC is uitgerust met een elektronische parkeerrem, wat voor mij betekende dat ik even moest wennen aan het feit dat de wagen niet door de zwaartekracht bewoog op hellingen, en ik dus daar wel voor moest compenseren bij het accelereren zonder dat ik iets van de helling merkte. Op de testrit sloeg de motor dan toch wel een paar keren onbedoeld af bij gebrek aan voldoende koppel.

Goed, na twee keren de motor af te slaan op de parking van de dealer, geraakte ik toch op de rijbaan en kon ik het rijden in een CC ervaren. De CC is ietsje hard afgeveerd zonder daarvoor hinderlijk te zijn, en doet wat je van zo’n wagen verwacht. De 160 turbogeblazen benzinepeekaa’s geven voldoende thuis aan normaal verkeer, en de zit- en rijhouding zijn wel in orde. De CC stuurt vlot en gericht, zonder los of zwaar te voelen.

Het navigatie aanraakscherm is niet iets om al rijdende in te stellen. Typisch aan een aanraakscherm is dat je moet kijken waar je duwt, en ondanks de grote letters kan je niets anders dan je echt focussen op het scherm, wat de rijvaardigheid niet ten goede komt. Jammer genoeg heb je het touchscreen ook nodig als je wat geavanceerdere dingen wilt doen dan het volume lager of hoger zetten. En tenslotte laat elk aanraakscherm ook vetvlekken van vingers na. Je kan het er wel afvegen, maar ik vind het allemaal maar zo-zo.

Ergonomisch vind ik ook de plaatsing van de knoppen op het stuur een kleine misser; om van de beide volumeknoppen te springen moet je over een hoger gelegen knop van je GSM springen. De sleutel die als startknop moet dienen is ook onduidelijkheid troef, en de bekerhouders moet je ook twee keren proberen eer je begrijpt hoe het werkt. En het glazen dak is een leuke feature, maar buiten wat kantelen krijg je er geen beweging in en het benadert ook niet enig cabrio-gevoel. Leuke optie, maar nuttelozer dan een X6 naar mijn gevoel.

Na een ritje binnendoor stop ik de wagen om even de buitenkant en de rest van de wagen te bekijken. De 17″ velgen staan goed op de wagen, en ik vind de wagen er aan de buitenkant echt wel als een pareltje uitzien. De koffer is erg groot en met de gepatenteerde self-sealing-banden die zichzelf bij een gat zelf dichten kan je de ruimte van het fullsize reservewiel ook gebruiken.

Op de achterbank is het evenwel als volwassene armoe troef. Je hebt wel leuke bekerhouders, armsteun en beenruimte, maar alleen als je met 1m85 je hoofd mist. Als hippe papa met kleine kinderen kan je het misschien nog proberen, maar probeer geen vrienden mee te nemen.

Op de terugweg gingen we even jagen op de snelweg, en daarin schiet de 1.8TSI toch wel tekort tegen een 320d met 163pk: eens je in de 6e versnelling beland bent of voorbij de 140 km/u, gaat de wereld niet veel sneller meer… Ook vond ik de wagen bij hogere snelheden lichtvoetiger worden, wat ik nu niet zo wenselijk vond.

Op het einde van de rit kostte deze auto in België €37881,61 terwijl je voor diezelfde prijs een beter rijdende en sturende 3-reeks in de garage kan hebben staan. Goed, die 3-reeks zal misschien minder exclusief zijn dan de CC, maar eens je in de wagen zit zie je toch niets van dat uiterlijk, totdat je op de achterbank plaats neemt. En gezien het succes van de CC kan het ook wel eens zijn dat de exclusiviteit van de CC snel afneemt, net zoals de ‘executive’ 3-reeks populairder is dan de ‘gewone’ Ford Mondeo… De vraag is dus ofdat je imago belangrijker is dan je rijplezier… Ik vind het bijgevolg wel een leuke auto, maar zie me er niet langer dan een half jaar mee rijden…